Vandaag hadden we weer een bijzondere dag. Vroeg opgestaan, het regende, dus snel een taxi naar het ziekenhuis. Ik heb eerst even aan mijn presentatie gewerkt, daarna om half tien visite lopen. Het bijhouden van de beademingsstanden op de IC-lijst is natuurlijk nog niet gebeurd. Ik wijs er nog maar eens op dat in ons lichaam circulatie en ventilatie ook samenwerken en niet los van elkaar functioneren ... Wat wel leuk is, is dat de man op bed 4 met de organofosfaatvergiftiging gedetubeerd is. Hij is helemaal goed en zit rechtop in bed. Morgen mag hij naar de afdeling, toch iets goeds bereikt! De vrouw op bed 6 is eigenlijk het ziekst van iedereen (status epilepticus met acute nierinsufficiëntie). Zij moet helaas naar de dialyse als we bij haar bed aankomen met de visite. Ik stel voor de ziekste patiënten voortaan het eerst te doen ... Op bed 7 ligt een man na een myocardinfarct (heeft streptokinase gekregen) en op bed 8 een jonge vrouw met een gynaecologische bloeding ... die casus kan ik straks mooi voor mijn les over shock gebruiken.
Op de step down is het rustig. Daar is ook zowaar iemand beter geworden, de vrouw op bed 1 (228) had een dubbelzijdige pneumonie met hypoxemie en acute nierinsufficiëntie. Nu kan ze zonder zuurstof en is het creat gedaald, morgen dus naar de afdeling!
Op bed 2 (229) ligt een oude man met een pacemaker. Ze hebben hier alleen VVI pacemakers, DDD is te duur. Ik verbaas me over de overdracht van het ziekenhuis dat de pacemaker heeft ingebracht. Er staat alleen dat hij is ingebracht, niet welke soort, welk serienummer, wat de drempel is, de gevoeligheid etc etc, mmmm. Misschien moeten Jos en/of Wim hier ook een keer heen, haha!
De hemodialyseafdeling: 5 bedden
Tijdens de visite op de step down wordt Rajan weggeroepen: er is blijkbaar iemand op de hemodialyse ingestort. Wij erachter aan natuurlijk. Het blijkt niet onze patiënt te zijn, maar iemand anders. Het ziet er niet goed uit, ze ligt te gaspen met schuim op haar mond. Vitals zijn goed, alleen een dwangstand van de ogen naar beneden, zal wel neurologisch zijn ... Onze patiënt ligt er ook niet helemaal top bij, maar het gaat. Wel raar dat de IC-lijst niet is meegekomen. Er is ook geen monitoring bij onze patiënt (?!) Ik ga de lijst maar even halen. Ook valt ons op dat de verpleegkundigen op de hemodialyse gewoon sieraden dragen en dat er geen handalcohol op de unit is. Weer een puntje voor de nursing director. We gaan direct maar weer even bij haar langs. Ze is zoals gewoonlijk bijzonder vriendelijk en is het helemaal met ons eens. Tja, een cultuurverandering in het hele ziekenhuis zal wel even gaan duren ... We horen nu ook wie de verpleegkundige is die de kinder IC hier heeft opgezet: Titia Boers uit het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Het blijkt dat dat gebeurd is met hulp van de America Nepal Medical Foundation:
http://www.anmf.net/programs/projects/2008projects/08ph002.htm
Ik weet niet wat ik lees ... er is trouwens ook al een stichting vrienden van het Patan Hospital:
http://www.foph.org/rnews.html
Misschien moeten wij ook gewoon met deze mensen samenwerken ...
Na de visite ga ik mijn praatje afmaken in de bibliotheek, omdat er weer een vergadering is op de kamer van Karki. Ik voeg de gegevens van de vrouw op bed 8 in en nog wat essentiële dia's. Ik wil nog even de wet van Poiseuille opzoeken, dus ik loop naar de 'cyberroom' naast de bibliotheek: je weet niet wat je ziet, daar staan gewoon vijf goedwerkende computers met internet! De wet van Poiseuille dus vlot gevonden ...
Om half twee begin ik met mijn praatje over shock. Er zijn zes verpleegkundigen en drie artsen, dus best een goede opkomst. De verpleegkundigen durven ook te antwoorden op de vragen die ik stel, dus dat is leuk. Morgen dan maar sepsis ...
Na het praatje gaan Krishna en ik eten in het ziekenhuisrestaurant. Ze hebben gelukkig weer chow mein! Bij de kassa komen we Karki tegen, die daar ook gaat eten, dus we zitten met zijn drieën aan tafel. Hij vraagt ons hoe het gaat en wij vertellen waar we mee bezig zijn. Na de lunch stelt hij voor om ons een rondleiding te geven door de nieuwe medical school, die sinds 3 maanden draait. Er zijn in de Kathmandu Valley vijf medical schools, drie in Kathmandu zelf en twee in Patan, waarvan dit er dus een is. Een prachtig nieuw gebouw met marmeren vloeren, mooi schoon en fris geschilderd in twee kleuren groen. Grote collegezalen, zalen voor anatomie, histologie en pathologie, een prachtige bibliotheek met een grote computerruimte en tot slot een groot aantal lokalen voor patient oriented learning. We zijn zeer onder de indruk. Er is ook een Indonesische arts met wie ik (gelukkig) een paar woorden Bahasa Indonesia kan uitwisselen, anders staat het zo stom, haha.
Na de rondleiding gaan Krishna en ik nog wat foto's maken op de step down voor de manual die we aan het maken zijn voor de Medical Data Electronics Escort Prism Monitor. Al drukkend op de verschillende knopjes kom ik er eindelijk achter: de monitor bij bed 2 (229) is groen en de andere vijf zijn blauw! Op die monitor van 229 kun je de alarmen wel disablen, maar op de rest niet. Krijg nou wat, heb ik er twee weken voor nodig gehad om daar achter te komen?! Nou ja, we weten nu in ieder geval hoe het werkt. Nu kunnen we de manual snel afmaken, denk ik.
|
Let op het kleurverschil: blauw ... |
|
of groen ... |
Als de foto's klaar zijn laat ik Krishna nog even de bibliotheek zien: ze weet niet wat ze ziet, haar mond valt open van verbazing. Alles is zo mooi gesorteerd, er zijn drie planken met boeken over ICU nursing. Daar kan onze unit nog een voorbeeld aan nemen! Daarna gaan we maar weer eens op huis aan. We zijn allebei moe. Krishna wil zich laten masseren en ik wil aan mijn eeuwige verslaving ... internet!! Gelukkig is daarvan nog niet aangetoond dat het de mortaliteit verhoogt, haha!