zaterdag 18 september 2010

Weer thuis ...

De reis verliep voorspoedig. Krishna had al haar spullen in haar twee koffers kunnen proppen en ik had alleen een AH-zak extra ... We waren al om 16.30 uit het hotel weggegaan, bang om in een traffic jam terecht te komen en er weer eens anderhalf uur over te doen, net als de keer dat we naar Pashupatinath gingen ... maar nu liep het dus heel gesmeerd en waren we er al om kwart over vijf. De vertrekhal ziet er een stuk gelikter uit dan de aankomsthal, er is bijvoorbeeld een counter met allerlei soorten Italiaanse koffie. Weer een keer echte cappuccino, heerlijk! Daarna nog even kijken bij de winkeltjes in de vertrekhal. Leuke dingen, maar wel allemaal westerse prijzen, 150 Rs voor een vlaggetje bijvoorbeeld. Krishna koopt nog even de laatste souvenirs. We staan nog te twijfelen over een Nepalees kookboek, maar de roepies zijn langzamerhand op en volgens mij kun je een mooier exemplaar gewoon op Amazon bestellen ... dus maar vast door de douane heen ... daarachter blijkt een nog redelijk groot tax-free gebied te liggen, met bijvoorbeeld een westerse parfumerie, waar een door mij begeerde parfum staat die je nergens in Europa meer kunt krijgen. Tja, ze nemen alleen geen American Express en ik heb geen euro's ... Krishna is zo lief om voor te schieten en ik ben als een kind zo blij, haha. We kopen allebei nog een doosje thee (ze nemen hier ook euromunten aan!) en dan gaan we naar de gate. Onze koffers zijn bij de douane al door een scanner geweest, maar nu worden ze ook nog eens opengemaakt! Gelukkig gaan ze voorzichtig om met mijn zorgvuldig ingepakte AMC-koffertje. Het scheermes dat ik heb meegenomen vinden ze gelukkig ook niet ... en dan op weg naar Doha. Qatar Airways is prima, we kunnen nu gelukkig al onze bagage moeiteloos kwijt. Het eten is ook heerlijk, Nepalees volgens mij. Na het eten kijk ik naar Casablanca (die had ik nog nooit gezien) en Krishna bekijkt ook een film. Om 22.00 uur lokale tijd komen we in Doha aan. Wel weer even wennen aan een brandschone airport, en dan al die luxe! Haast om je dood te generen ... Krishna neemt een cappuccino in het café (kost hier 5.20 euro!!) en daarna gaan we naar de gate. Nog gezellig gekletst met een Amerikaans echtpaar, expats bij Mobil, die hier al een paar jaar in Doha wonen. Om half twaalf is het eindelijk zover en kunnen we aan boord van het KLM toestel dat ons naar Amsterdam zal brengen. Inmiddels zijn we allebei doodmoe (het is ook al vier uur 's nachts in Kathmandu ...) Het slapen gaat Krishna beter af dan mij, maar uiteindelijk word ik toch pas om 3 uur wakker. Dan nog maar even een filmpje kijken ... Om half zeven krijgen we een heerlijk ontbijt en dan begint de afdaling naar Schiphol al ... we landen op de polderbaan en komen aan bij gate D4. Precies om 7.44 gaan we door de paspoortcontrole. Krishna heeft haar koffers vrijwel meteen terug en we lopen soepel door de douane. Maar dan ... geen afhalers?? Wat een desillusie! Habib blijkt nog thuis, maar gelukkig komen Derk en de kinderen daar precies de hoek om zetten! We drinken nog even met zijn allen een kopje koffie en dan moeten we na drie weken afscheid van elkaar nemen ... het was een geweldig leuke tijd! Alle volgers bedankt voor jullie trouw en jullie leuke en bemoedigende reacties! We gaan nu het AMC weer onveilig maken! Liefs, Krishna en AC
Cappuccino op Schiphol
De weken zijn omgevlogen, het lijkt de dag  van gisteren. Kan niet geloven dat ik weer thuis ben, maar het is echt waar, vooral als ik de berg was  zie die ik mee had. Op een paar na toch wel alles aan gehad. Ik ben nu de  souvenirtjes en kadootjes aan het bekijken en denk terug aan waar en wanneer wij er geweest zijn. We hebben toen  de lokale handelaars blij hebben gemaakt en natuurlijk onszelf met onze aankoopjes. Ik zal de collega`s en alle anderen mensen in het ziekenhuis missen en AC onze gezellige samenwerking. Dank aan een ieder die met ons meegeleefd heeft, jullie reacties hebben ons aangemoedigd.
Liefs, Krishna

vrijdag 17 september 2010

Vrijdag

Onze laatste dag in Nepal! Waar het aan lag weet ik niet, maar Krishna en ik waren allebei om 4 uur vanochtend wakker en konden niet meer slapen. Misschien kwam het omdat het weer eens pijpenstelen regende om 4 uur. Krishna dacht dat ik onder de douche stond, haha. Het kloppen op de deur om 5.30 uur was dus een formaliteit. Ik slaap altijd met de gordijnen open, dus ik wist al dat het mistig was. 'Hij trekt wel op, die mist,' sprak de optimist ... dus niet. De weergoden werken vandaag niet mee, misschien heeft Krishna niet genoeg schietgebedjes gedaan, haha. Nou ja, toen hebben we maar even samen yoga gedaan. Jammergenoeg had Krishna haar zen-muziek niet bij zich en ik heb alleen maar jachtige popmuziek ... Daarna ontbijten, dat was heerlijk. Zoete lokale melk, deed me aan mijn jeugd denken ... en heerlijke eieren, ook vers gelegd. Alles is hier beter dan in Patan ... behalve het weer, haha! Bij gebrek aan bergen hebben we maar de prachtige tuin gefotografeerd, inclusief de bedauwde spinnewebben ... het lijkt een beetje op het bergdorp in Zwitserland waar mijn ouders 15 jaar gewoond hebben, heerlijk fris, de vogels fluiten en het ruikt heerlijk ... alleen de bergen zijn even weg, haha! Ik citeerde vanochtend maar even onze Amerikaanse buurman in Zwitserland, die zelfs bij het meest vieze weer riep:'In Château d'Oex the weather is always fine!' Dat geldt voor hier ook een beetje, we zijn toch blij dat we hier geweest zijn. Straks terug naar Patan en vanavond om 19.55 uur vliegen naar Doha en vandaar naar Amsterdam. Zal wel weer wennen zijn daar, 16 graden geloof ik ...



Donderdag

Onze laatste dag in het Patan Hospital! Vroeg opgestaan, want er moest nog veel gebeuren. Gisteravond had ik al een begin gemaakt met onze afscheidspresentatie, maar ik was zo moe dat ik er maar mee opgehouden was. Vanochtend eerst aan de manual voor de monitor gewerkt. Krishna kwam om half acht, dus toen konden we samen onze presentatie afmaken. Beter, want Krishna heeft steeds allerlei ideeën waar ik zelf niet opgekomen was. Toen de presentatie klaar was, gingen we eerst ontbijten, daarna richting ziekenhuis. Gisteravond had het gehoosd van de regen, nu regende het nog een klein beetje. In het ziekenhuis eerst maar naar de IC. Raju had nog steeds training en ze hadden al vroeg visite gelopen. Kalpana had dienst gehad en zag er een beetje afgeleefd uit. Op mijn vraag of ze nog met mij een rondje wilde lopen, antwoordde ze dat ze nog niet alle patiënten had geschreven. Nou ja, dat kwam mij ook wel goed uit, want ik moest ook nog veel doen.


Op Karki’s kamer eerst even mijn mail gelezen, daarna verder met de manual. Er moesten nog een paar foto’s worden ingevoegd. Op een gegeven moment kwam Karki binnen en hij had weer allerlei gasten. Zijn vrouw was er vandaag ook, leuk om met haar te hebben kennisgemaakt. Ze is health care manager, en thuis is ze ook de manager, lachten ze allebei. Er was ook nog een vriend van Karki, met wie hij samen op school had gezeten. Die vriend is met een Amerikaanse getrouwd en woont nu in New Jersey.

Toen de manual klaar was, ging ik aan de vragen voor de twee testjes die wij wilden afnemen. We hadden twee kleine testjes gemaakt over hygiëne en monitoring, van elk vier multiple choice vragen. Er moest nog een ruimte voor de naam op en ze moesten nog worden uitgeprint. Tegen kwart over elf kwam Krishna boven en gingen we de certificaten printen. Dat was nog niet zo gemakkelijk, want Sushila had alleen blauw karton en daar zag je de blauwe decoratie van het certificaat niet op. Ik was al tevreden met een kale versie, maar Krishna wilde perse een kader om het certificaat. Sushila belde een ITer en die slaagde er wel in om het oorspronkelijke certificaat op het blauwe papier af te drukken, pfff! Het werd toch nog mooi en precies op tijd ... Om kwart over twaalf naar beneden om Krishna te helpen opstarten met haar onderwijs. Er waren elf verpleegkundigen, die allemaal al ongeveer klaar waren met de testjes. Ik nam de formulieren in en ging ze boven nakijken. Het was goed gemaakt, bijna iedereen had tenminste 2 vragen goed. Ik vulde meteen maar de namen op de certificaten in. Het afdrukken duurde nog wel lang, want de kleuren inkjet printer die Sushila heeft, print erg langzaam. Toen ik bijna klaar was, werd ik gebeld of ik naar beneden kon komen. Precies op tijd voor de certificaatuitreiking dus.



Krishna en ik deelden de certificaten op formele wijze uit en alle verpleegkundigen waren verguld! Ze wilden best even poseren met hun certificaat. Daarna kwam er thee met koekjes op tafel, lekker! De infection prevention officer hield nog een heel verhaal tegen mij om te vertellen hoe blij ze met ons waren. De verpleging had ook nog allerlei cadeautjes voor ons gekocht, met als pronkstuk een prachtige lijst van Nepalees houtsnijwerk! Dat hadden we niet verwacht ... Daarna snel naar boven voor onze eindpresentatie. Karki en de decaan hadden beloofd te komen en deden dat nu ook een keer voor de verandering. Wij hielden ons verhaal en vooral om de dingen die wij geleerd hadden werd af en toe hard gelachen. Bijvoorbeeld dat wij geleerd hebben dat er drie koningssteden in de Kathmandu vallei zijn en dat het eten in het Patan ziekenhuis beter is dan in het AMC! Na ons praatje hielden Shanta en de dean nog een praatje, erg aardig. Wij boden onze manual aan Shanta aan. Daarna van iedereen afscheid nemen en nog even naar de kamer van Karki om alle presentaties op de computer van Sushila te zetten. Zij zou ze nog een keer voor de verpleging uitprinten.



Het liep al tegen drieen en Krishna had honger. Zij nam dus iets te eten in het restaurant, ik kocht een broodje en iets te drinken. Ik had ook nog een cadeautje van Yesha gekregen, dus nog even langs de IC om haar te bedanken. Ze bleek op de emergency te staan, dus nog even daarheen om haar te bedanken. Daarna voor het laatst van het ziekenhuis naar het hotel. Dat viel nog niet mee, want de hele stad stond vast en de chauffeur nam de verkeerde afslag. Nou ja, we kwamen er in ieder geval. We hadden onze taxi om 17.00 uur besteld, dus we hadden nog een half uur om iets te doen. Ik haalde alvast mijn computer tevoorschijn, toen er iemand aanklopte. De manager, die ons vertelde dat we zelf de hotelrekening moesten betalen en dan nog cash ook! Eerst begon ik aan mezelf te twijfelen, had ik niet gezien dat ze American Express accepteerden? Maar ik had gelijk, op de website van het hotel staat gewoon dat ze American Express accepteren. Nu werd ik een beetje giftig. Ik liep naar de manager terug en zei hem recht voor zijn raap dat ze wel American Express moeten accepteren, omdat het op hun website staat. Daar had hij geen antwoord op. Ik zei dat ik dr. Karki in ieder geval over deze gang van zaken zou berichten. ‘Doe maar,’ zei hij, maar ik denk dat hij er niet zo gemakkelijk vanaf komt ... Ik heb Karki een mailtje gestuurd met een copie naar Marcus.
Even snel wat kleren en toiletspullen in mijn rugzak gepropt en op naar Nagarkot! Het is wel een hele klus om hier te komen... de omgeving is prachtig, maar de weg is van slechte kwaliteit en soms zelfs onverhard met kuilen. Om vijf uur zaten we natuurlijk vast in de dagelijkse avondspits in Patan, dus we waren pas om 19.30 uur hier. Wat een weelde! Het doet echt denken aan een kruising tussen een ouderwets skiresort en een tropisch vijfsterrenhotel ... De kamers zijn veel groter, er is een fohn in de badkamer en we hebben zelfs een balkon dat uitkijkt op het oosten! En dat voor 35 dollar pp!


Vanavond hebben we hier in het restaurant gegeten, heerlijk! We zaten pas om half negen aan tafel en we waren de enigen in de eetzaal! Ze liepen wel met zes obers om ons heen te ijsberen om te kijken of wij wel aten en of wij het wel lekker vonden. Of we zijn hier geweldige VIPs, of we zijn de enige gasten, of allebei. Krishna wilde wijn bij het eten en ik nam maar weer een Everest beer, heerlijk! Na het eten waren we allebei rozig. Het ziet ernaar uit dat het morgen mooi weer wordt, want het was vanavond licht bewolkt en je kon zelfs Jupiter zien! We gaan het zien, we hebben ons om half zes laten wekken. Ik heb het blog nu in een wordfile gezet, want ik heb hier geen internetbereik. Morgen misschien.



woensdag 15 september 2010

Woensdag

Vandaag een vrije dag! Toch nog vroeg opgestaan, de was gedaan en daarna aan mijn reviews voor Intensive Care Medicine (ik moet er nog drie, en van twee daarvan is de deadline eigenlijk al verstreken ...). Krishna klopt tegen achten aan en we gaan samen ontbijten. Voor de verandering nemen we eens gebakken eieren met spek, toast en een gegrillde tomaat, heerlijk! Als we naar boven gaan, blijkt de schoonmaakster op mijn kamer bezig, dus ik ga met computer en al naar beneden om daar te werken. Liesbeth, Dana en Ivar blijken net aan het ontbijt te zitten, dus van werken komt niks meer terecht. We zitten lang te kletsen, totdat zij weg moeten.

Na bestudering van het weerbericht (aanstaande vrijdag is het weer op zijn best) besluiten we toch morgenavond naar Nagarkot te gaan. We blijven daar dan overnachten en gaan de volgende dag weer terug. Ik stuur een mailtje naar Karki om te vragen of hij toch nog een hotel voor ons kan regelen.

Er is nog net genoeg tijd om een van de drie reviews af te maken, daarna gaan we naar het ziekenhuis. Shanta en Maya gaan met ons mee de stad in. Ze zien er allebei mooi uit, Shanta in haar sari en Maya in haar kurta sarwal (een broek met een tuniek). We lopen richting Durbar Square en bekijken allerlei winkels. Ik kies een blauwe kurta uit voor mijn moeder en Krishna koopt een bruine en een paarse met bloemen. Vermaken kan ter plekke in een van de drukke naaiateliers. Als we eindelijk klaar zijn met shoppen is het half vijf en gaan wij nog even terug naar het hotel voordat we gaan eten.

Om half zes nemen we een taxi naar het Annapurna Hotel. We besluiten voor de deur te wachten en dat is maar goed ook, want Raju staat ons aan de overkant op te wachten. Even later komen Shanta en Maya eraan. Karki zit vast in het verkeer en komt later. Het is een heel gezellige avond, we praten over van alles en nog wat. Even worden we opgeschrikt door lawaai boven ons: er lopen ratten over het plafond, brrr! Tussen de spleten door zie ik een staart verschijnen, die door het personeel snel wordt weggeduwd. We laten ons niet kennen en praten en lachen gewoon door ...
Om 21 uur nemen we van iedereen afscheid en gaan we weer met de taxi naar het hotel. We zijn allebei doodmoe en we moeten morgen fit zijn, want dan is het onze laatste dag in het ziekenhuis. Morgenavond gaan we dan naar Nagarkot, vrijdag terug en 's avonds vliegen naar Nederland ... het zal wel weer even wennen zijn daar. Ik hoor van iedereen dat het onophoudelijk heeft geregend. Maar het weerbericht voorspelt voor zaterdag als wij aankomen mooi weer, pffff! We gaan het zien!

dinsdag 14 september 2010

Dinsdag

Vanochtend hadden we met Liesbeth en Dana afgesproken om samen naar het Patan Hospital te gaan. Krishna ging naar de IC en wij gingen naar de derde etage, waar we op de trap dr. Kayastha tegenkwamen. Hij wilde hen meteen de internal ward laten zien, dus vooruit dan maar. Ik had zelf de overdrachtsruimte ook nog nooit gezien. Daarna weer naar boven, waar we op de gang dr. Karki tegenkwamen. Liesbeth en Dana maar meteen even voorgesteld. Karki blij, hij liep meteen met ons terug naar zijn kamer en bood ons koffie aan. Hij wilde alles weten van hun researchproject in Chittagong en vertelde dat er hier in Patan ook een groot typhus onderzoeksproject loopt. Dat wist ik ook helemaal niet! Ik liet Lies en Dana de bibliotheek zien en daarna gingen we met Karki naar beneden, waar hij ons voorstelde aan Amit Arjyal, een PhD student uit Oxford, die hier werkt aan het grootste typhusonderzoek ter wereld. Je weet niet wat je ziet! De patienten worden zelfs met GPS gevolgd om op die manier een kaart te maken met 'hot spots' waar zich de grootste concentraties typhus bevinden! We hebben ook het baclab gezien, ziet er mooi uit, compleet met bactec apparaten en een paar enorme -80 vriezers! Liesbeth en Dana keken hun ogen uit, de outillage is hier veel beter dan in Chittagong!










Intussen had Krishna op de unit privéles ritmestoornissen en monitoring gegeven aan een aantal IC-verpleegkundigen. Verder had zij de ICU charting opnieuw met hen doorgenomen. Het gaat voor een groot deel goed, behalve de neurologische controles, die doen ze eigenlijk helemaal niet. Ze hebben wel een maat voor pupilgroottes, maar die gebruiken ze niet of nauwelijks. Krishna heeft ze allemaal uitgeknipt en achter het bed geplakt, nu maar hopen dat het wel gaat lukken. Verder heeft Krishna weer gezorgd dat er patiënten uit bed gehaald werden en heeft ze erop toegezien dat de verpleegkundigen zelf de alarmen gingen nalopen.


Ik kwam om 10.30 uur terug op de IC. Raju had vandaag een trainingsdag en de assistenten wilden niet met mij alleen visite lopen. Er waren trouwens niet veel instabiele patiënten en de man op bed 1 was nog steeds goed. Liesbeth en Dana een kleine rondleiding gegeven op de IC en de step down. Omdat de visite pas na enen zou plaatsvinden, ging ik nog maar even door met mijn rondleiding: naar de NICU/PICU en de medical school. Lies en Dana keken hun ogen uit. Het was inmiddels tegen twaalven, dus ik zette hen in het restaurant neer om iets te eten en ging zelf nog even mijn praatje over hemodynamiek voorbereiden.










Het praatje was wel leuk, vond ik zelf, en het feit dat er maar twee artsen waren werd ruimschoots vergoed door de aanwezigheid van zeven verpleegkundigen. Na de les gingen we naar de nursing director, die we een verlanglijstje zouden overhandigen. Zij vroeg of we al bij de medisch directeur waren geweest, en toen we zeiden van niet, liep ze direct met ons mee. Aan de medisch directeur, Paras Acharya, uitgelegd dat de hygiene eigenlijk in het hele ziekenhuis verbeterd moet worden en dat er vooral commitment en draagvlak bij de medische staf en het management moet zijn. Zijn reactie was eigenlijk een beetje teleurstellend. Hij zei dat het dragen van korte mouwen in de winter niet ging werken vanwege de kou (!), met andere woorden het systeem gaat niet veranderen. Ook zei hij dat wij niet de enige groep zijn die hier komt lesgeven, er komen ook nog mensen uit Palo Alto, San Francisco en Oxford. Oké, misschien moeten we het dan toch anders aanpakken ... Dat gesprek was eigenlijk een beetje een desillusie. Wat we wel voor elkaar hebben gekregen is dat we donderdag onze test mogen houden en aansluitend ons certificaat mogen uitdelen, dat is tenminste iets!


Eerst nog even gegeten in het restaurant (chow mein natuurlijk, haha), daarna weer terug naar de IC. Shanta had late dienst en omdat zij laatst gevraagd had wat het verschil is tussen drukgestuurd en volumegestuurd beademen, haalde ik de beademingsles nog maar even tevoorschijn. Krishna ging intussen ECG les geven aan Nirmala op de step down. Later kwam Rinu er ook nog bij. Ze kwamen helemaal los en vertelden ons wat hun problemen zijn: ze hebben vaak moeite om een dokter te bereiken, die komt vaak pas na twintig minuten of soms helemaal niet. Verder zijn de arbeidsomstandigheden slecht: een kapotte trolley wordt niet gemaakt, er is geen handalcohol, ze hebben geen goede stoelen en geen aparte ruimte om te eten, het komfoortje waarop ze moeten koken staat onder de afvoerbuis van de daarboven gelegen WC die af en toe lekt, brrr! Nou ja, nu begrijpen we dat de verpleging van de step down soms niet zo gemotiveerd is ... We hebben beloofd te kijken wat we eraan kunnen doen.


Nou ja, zoals je begrijpt waren we niet in een topstemming toen we naar het hotel terugreden. Voor het eerst hebben we daarom maar een biertje genomen op een van de koloniale zitjes. Everest beer, heerlijk! Daarna voelden we ons een stuk beter, haha!


maandag 13 september 2010

Maandag

Vandaag een beetje een rommelige dag. We waren vroeg opgestaan, maar hadden aan het ontbijt lang gekletst. Uiteindelijk was het 8 uur toen we naar het ziekenhuis reden. Ik ging in de kamer van Karki zitten en net als vorige week was daar een bijeenkomst van internisten. Het is niet echt een rapport, meer een soort gezellig bij elkaar zitten kletsen, krijg ik de indruk. Dr. Raj Sharma ging op een gegeven moment in het Engels vertellen dat translocatie niet de enige oorzaak is van spontane bacteriële peritonitis, maar dat er ook sprake kan zijn van een bepaald soort glutaminase, waardoor ammoniak gevormd wordt, dat dan ook weer toxisch is voor de hersenen. Ik kon me herinneren dat glutamaat inderdaad een excitatoir aminozuur is, dat onder ischemische omstandigheden hersenschade kan veroorzaken. Ik vertelde hem dat wij bij IC patiënten soms juist glutamine suppleren en zocht een artikeltje voor hem op, daar was hij erg blij mee. Verder was er een assistent die aan mij vroeg of hij niet een fellowship maag-darm-leverziekten in het AMC zou kunnen doen. Ik heb gezegd dat ik het aan Paul Fockens zou vragen.

We gingen dus pas laat visite lopen, om een uur of tien. Nu gelukkig wel bij de hemodialysepatiënt begonnen. De man op bed 1 was inmiddels beademd geraakt, maar had een slechte saturatie: 90% bij een inspiratoire zuurstoffractie van 80%). De foto liet een duidelijk links-rechts verschil zien, dus wij legden uit dat je zo'n patiënt op de goede long moet neerleggen en dat je betere druk/volume verhoudingen krijgt met drukgestuurde beademing. Krishna deed nog even uitgebreid bronchiaal toilet en voilà: de saturatie ging van 90 naar 100% met lagere drukken en een lagere inspiratoire zuurstoffractie (50%). Iedereen onder de indruk, dat was wel leuk.
Een nieuwe opsteker was dat de verpleegkundigen op de step down nu zelf de alarmgrenzen gingen verzetten. Het was er dan ook heel erg rustig, heerlijk! Ook fijn dat mijn favoriete schoonmaker de wasbak weer eens kwam schoonmaken!





Toen we eindelijk klaar waren met de visite, was het al tien over een, dus snel naar boven voor mijn praatje over sepsis. De meeste dokters waren alweer iets anders aan het doen, alleen Kalpana was er. Gelukkig wel veel verpleegkundigen. Het praatje dat ik gemaakt had, bleek veel te simplistisch (!) want er werden allerlei aanvullende vragen gesteld, zoals 'hoe werken steroiden?', mag je die in een keer stoppen of moet je ze afbouwen?' en 'waarom werkt pressure control beter dan volume control?'.  Ik heb er nog maar twee praatjes achteraan gegeven, daardoor werd het wel een beetje rommelig, maar heb ik wel alle vragen beantwoord. Ik zal de les over sepsis nog wel even aanpassen. We waren pas tegen half drie klaar. Weer gegeten in het ziekenhuisrestaurant, Krishna had samosa's en ik natuurlijk weer chow mein, heerlijk! Als ze mij zien weten ze het al, haha ...

Vanavond zijn we naar Pashupatinath geweest, de plaats waar de Hindoes hun lijken verbranden. Het was heel indrukwekkend. Toen we aankwamen, werd er net een overledene opgebaard. Bijzonder om te zien hoe dat gaat, maar het doet wel heel natuurlijk aan en er heerst een respectvolle sfeer (afgezien van de familieleden die toch gewoon lopen te bellen, dat doen wij dan weer niet ...) Er was ook een mooie Hindoe ceremonie met blazers, percussie en betoverend gezang. Een prachtige sfeer, we zijn blij dat we er geweest zijn. We hadden eigenlijk het plan om morgen naar Nagarkot te gaan en daar een nachtje te blijven slapen, maar het is daar woensdag juist slecht weer, dus daar zien we toch maar van af. Jammer dat we het niet eerder hebben bedacht ...

zondag 12 september 2010

Zondag

Vandaag hadden we weer een bijzondere dag. Vroeg opgestaan, het regende, dus snel een taxi naar het ziekenhuis. Ik heb eerst even aan mijn presentatie gewerkt, daarna om half tien visite lopen. Het bijhouden van de beademingsstanden op de IC-lijst is natuurlijk nog niet gebeurd. Ik wijs er nog maar eens op dat in ons lichaam circulatie en ventilatie ook samenwerken en niet los van elkaar functioneren ... Wat wel leuk is, is dat de man op bed 4 met de organofosfaatvergiftiging gedetubeerd is. Hij is helemaal goed en zit rechtop in bed. Morgen mag hij naar de afdeling, toch iets goeds bereikt! De vrouw op bed 6 is eigenlijk het ziekst van iedereen (status epilepticus met acute nierinsufficiëntie). Zij moet helaas naar de dialyse als we bij haar bed aankomen met de visite. Ik stel voor de ziekste patiënten voortaan het eerst te doen ... Op bed 7 ligt een man na een myocardinfarct (heeft streptokinase gekregen) en op bed 8 een jonge vrouw met een gynaecologische bloeding ... die casus kan ik straks mooi voor mijn les over shock gebruiken.
Op de step down is het rustig. Daar is ook zowaar iemand beter geworden, de vrouw op bed 1 (228) had een dubbelzijdige pneumonie met hypoxemie en acute nierinsufficiëntie. Nu kan ze zonder zuurstof en is het creat gedaald, morgen dus naar de afdeling!
Op bed 2 (229) ligt een oude man met een pacemaker. Ze hebben hier alleen VVI pacemakers, DDD is te duur. Ik verbaas me over de overdracht van het ziekenhuis dat de pacemaker heeft ingebracht. Er staat alleen dat hij is ingebracht, niet welke soort, welk serienummer, wat de drempel is, de gevoeligheid etc etc, mmmm. Misschien moeten Jos en/of Wim hier ook een keer heen, haha!

De hemodialyseafdeling: 5 bedden










Tijdens de visite op de step down wordt Rajan weggeroepen: er is blijkbaar iemand op de hemodialyse ingestort. Wij erachter aan natuurlijk. Het blijkt niet onze patiënt te zijn, maar iemand anders. Het ziet er niet goed uit, ze ligt te gaspen met schuim op haar mond. Vitals zijn goed, alleen een dwangstand van de ogen naar beneden, zal wel neurologisch zijn ... Onze patiënt ligt er ook niet helemaal top bij, maar het gaat. Wel raar dat de IC-lijst niet is meegekomen. Er is ook geen monitoring bij onze patiënt (?!) Ik ga de lijst maar even halen. Ook valt ons op dat de verpleegkundigen op de hemodialyse gewoon sieraden dragen en dat er geen handalcohol op de unit is. Weer een puntje voor de nursing director. We gaan direct maar weer even bij haar langs. Ze is zoals gewoonlijk bijzonder vriendelijk en is het helemaal met ons eens. Tja, een cultuurverandering in het hele ziekenhuis zal wel even gaan duren ... We horen nu ook wie de verpleegkundige is die de kinder IC hier heeft opgezet: Titia Boers uit het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Het blijkt dat dat gebeurd is met hulp van de America Nepal Medical Foundation: http://www.anmf.net/programs/projects/2008projects/08ph002.htm
Ik weet niet wat ik lees ... er is trouwens ook al een stichting vrienden van het Patan Hospital: http://www.foph.org/rnews.html
Misschien moeten wij ook gewoon met deze mensen samenwerken ...

Na de visite ga ik mijn praatje afmaken in de bibliotheek, omdat er weer een vergadering is op de kamer van Karki. Ik voeg de gegevens van de vrouw op bed 8 in en nog wat essentiële dia's. Ik wil nog even de wet van Poiseuille opzoeken, dus ik loop naar de 'cyberroom' naast de bibliotheek: je weet niet wat je ziet, daar staan gewoon vijf goedwerkende computers met internet! De wet van Poiseuille dus vlot gevonden ...

Om half twee begin ik met mijn praatje over shock. Er zijn zes verpleegkundigen en drie artsen, dus best een goede opkomst. De verpleegkundigen durven ook te antwoorden op de vragen die ik stel, dus dat is leuk. Morgen dan maar sepsis ...

Na het praatje gaan Krishna en ik eten in het ziekenhuisrestaurant. Ze hebben gelukkig weer chow mein! Bij de kassa komen we Karki tegen, die daar ook gaat eten, dus we zitten met zijn drieën aan tafel. Hij vraagt ons hoe het gaat en wij vertellen waar we mee bezig zijn. Na de lunch stelt hij voor om ons een rondleiding te geven door de nieuwe medical school, die sinds 3 maanden draait. Er zijn in de Kathmandu Valley vijf medical schools, drie in Kathmandu zelf en twee in Patan, waarvan dit er dus een is. Een prachtig nieuw gebouw met marmeren vloeren, mooi schoon en fris geschilderd in twee kleuren groen. Grote collegezalen, zalen voor anatomie, histologie en pathologie, een prachtige bibliotheek met een grote computerruimte en tot slot een groot aantal lokalen voor patient oriented learning. We zijn zeer onder de indruk. Er is ook een Indonesische arts met wie ik (gelukkig) een paar woorden Bahasa Indonesia kan uitwisselen, anders staat het zo stom, haha.


Na de rondleiding gaan Krishna en ik nog wat foto's maken op de step down voor de manual die we aan het maken zijn voor de Medical Data Electronics Escort Prism Monitor. Al drukkend op de verschillende knopjes kom ik er eindelijk achter: de monitor bij bed 2 (229) is groen en de andere vijf zijn blauw! Op die monitor van 229 kun je de alarmen wel disablen, maar op de rest niet. Krijg nou wat, heb ik er twee weken voor nodig gehad om daar achter te komen?! Nou ja, we weten nu in ieder geval hoe het werkt. Nu kunnen we de manual snel afmaken, denk ik.
Let op het kleurverschil: blauw ...

of groen ...
Als de foto's klaar zijn laat ik Krishna nog even de bibliotheek zien: ze weet niet wat ze ziet, haar mond valt open van verbazing. Alles is zo mooi gesorteerd, er zijn drie planken met boeken over ICU nursing. Daar kan onze unit nog een voorbeeld aan nemen! Daarna gaan we maar weer eens op huis aan. We zijn allebei moe. Krishna wil zich laten masseren en ik wil aan mijn eeuwige verslaving ... internet!! Gelukkig is daarvan nog niet aangetoond dat het de mortaliteit verhoogt, haha!