Maandag

We hadden ruzie met het internet, vandaar dat ik vandaag pas kan schrijven over gisteren. We gingen om 9 uur naar het ziekenhuis om daar de visite op de IC mee te lopen. Men vond mijn AMC outfit mooi, haha. Er lagen vijf patiënten, waarvan drie aan de beademing. Eigenlijk is de zorg die hier geleverd wordt naar omstandigheden heel adequaat. Tot mijn verbazing lagen er ook 2 mensen van 80 jaar, terwijl ik dacht dat de levensverwachting hier rond de 60 lag. Maar die 80-jarigen hebben ze hier dus ook.
Na de IC-visite gingen we visite lopen op de medium care, of medical step down, zoals die hier genoemd wordt. Daar is het een heel ander verhaal. Het is een klein zaaltje zonder airconditioning, waar het dus stervensbenauwd is en waar zes patiënten op elkaar gepakt liggen. De monitoren staan de hele tijd te alarmeren en niemand doet er iets mee. Het is ook niet helemaal duidelijk welke verpleegkundige nou eigenlijk in charge is. Hier ligt dus wel een schone taak voor Krishna ... We komen ook veel ellende tegen, mensen die eigenlijk uitbehandeld zijn, maar in een afgelegen dorpje wonen, waarbij de familie geen vervoer kan regelen. Zo'n patiënt moet dan naar een hospice (die hebben ze hier wel), maar dat moet de familie dan zelf regelen, dat doet het ziekenhuis niet (?!) De mensen zijn hier wel veel realistischer dan in Nederland, ze begrijpen het veel sneller als een patiënt uitbehandeld is en nemen dan zelf het initiatief om hem of haar mee naar huis te nemen om daar te laten overlijden. Wat dat betreft vind ik het beloop hier veel natuurlijker dan bij ons. Maar dat komt natuurlijk ook omdat zo'n ziekenhuisbehandeling zo duur is dat het voor de meeste mensen niet te betalen is.
Na afloop van de visite heb ik met Raju (de interne registrar, een soort chef de clinique) besproken welke onderwerpen we gaan behandelen. Wat mij betreft zijn dat hygiëne, antibiotische therapie, scoringssystemen, beademing en sedatie. Hij wil graag dat we nog een CPR module doen, daar zal ik nog even over nadenken.
Tussen de middag bracht Shanta (hoofdverpleegkundige op de IC) ons naar de verpleegkundig directeur. Als je iets wilt op verpleegkundig gebied, moet je inderdaad bij haar zijn. Het bleek een heel aardige, kordate vrouw met heel wat in haar mars. Ze vertelde dat ze ooit een lezing in Amerika heeft gehouden. Ze vertelde ons ook over de problemen bij het runnen van een 'charity hospital', zoals ze het noemen. Er komen voornamelijk arme mensen en de behandeling wordt voor een deel uit giften bekostigd. Een verzekering hebben ze hier natuurlijk niet. Ze hebben hier dus veel creatieve oplossingen om kosten te besparen, bijvoorbeeld door handschoenen en andere middelen te recyclen. Ik heb er veel respect voor hoe ze hier met die beperkte middelen toch een redelijk adequate zorg leveren.
's Middags hadden we nog een bespreking met dr. Karki, het hoofd van de IC en 's avonds gingen we met zijn allen uit eten. Behalve onze groep is er hier ook nog een groep uit Stanford, die de opleiding voor spoedeisendehulpartsen verzorgt. Aardige mensen, met wie wij de hele avond gezellig hebben gekletst. Laat thuis dus.