vrijdag 17 september 2010

Donderdag

Onze laatste dag in het Patan Hospital! Vroeg opgestaan, want er moest nog veel gebeuren. Gisteravond had ik al een begin gemaakt met onze afscheidspresentatie, maar ik was zo moe dat ik er maar mee opgehouden was. Vanochtend eerst aan de manual voor de monitor gewerkt. Krishna kwam om half acht, dus toen konden we samen onze presentatie afmaken. Beter, want Krishna heeft steeds allerlei ideeën waar ik zelf niet opgekomen was. Toen de presentatie klaar was, gingen we eerst ontbijten, daarna richting ziekenhuis. Gisteravond had het gehoosd van de regen, nu regende het nog een klein beetje. In het ziekenhuis eerst maar naar de IC. Raju had nog steeds training en ze hadden al vroeg visite gelopen. Kalpana had dienst gehad en zag er een beetje afgeleefd uit. Op mijn vraag of ze nog met mij een rondje wilde lopen, antwoordde ze dat ze nog niet alle patiënten had geschreven. Nou ja, dat kwam mij ook wel goed uit, want ik moest ook nog veel doen.


Op Karki’s kamer eerst even mijn mail gelezen, daarna verder met de manual. Er moesten nog een paar foto’s worden ingevoegd. Op een gegeven moment kwam Karki binnen en hij had weer allerlei gasten. Zijn vrouw was er vandaag ook, leuk om met haar te hebben kennisgemaakt. Ze is health care manager, en thuis is ze ook de manager, lachten ze allebei. Er was ook nog een vriend van Karki, met wie hij samen op school had gezeten. Die vriend is met een Amerikaanse getrouwd en woont nu in New Jersey.

Toen de manual klaar was, ging ik aan de vragen voor de twee testjes die wij wilden afnemen. We hadden twee kleine testjes gemaakt over hygiëne en monitoring, van elk vier multiple choice vragen. Er moest nog een ruimte voor de naam op en ze moesten nog worden uitgeprint. Tegen kwart over elf kwam Krishna boven en gingen we de certificaten printen. Dat was nog niet zo gemakkelijk, want Sushila had alleen blauw karton en daar zag je de blauwe decoratie van het certificaat niet op. Ik was al tevreden met een kale versie, maar Krishna wilde perse een kader om het certificaat. Sushila belde een ITer en die slaagde er wel in om het oorspronkelijke certificaat op het blauwe papier af te drukken, pfff! Het werd toch nog mooi en precies op tijd ... Om kwart over twaalf naar beneden om Krishna te helpen opstarten met haar onderwijs. Er waren elf verpleegkundigen, die allemaal al ongeveer klaar waren met de testjes. Ik nam de formulieren in en ging ze boven nakijken. Het was goed gemaakt, bijna iedereen had tenminste 2 vragen goed. Ik vulde meteen maar de namen op de certificaten in. Het afdrukken duurde nog wel lang, want de kleuren inkjet printer die Sushila heeft, print erg langzaam. Toen ik bijna klaar was, werd ik gebeld of ik naar beneden kon komen. Precies op tijd voor de certificaatuitreiking dus.



Krishna en ik deelden de certificaten op formele wijze uit en alle verpleegkundigen waren verguld! Ze wilden best even poseren met hun certificaat. Daarna kwam er thee met koekjes op tafel, lekker! De infection prevention officer hield nog een heel verhaal tegen mij om te vertellen hoe blij ze met ons waren. De verpleging had ook nog allerlei cadeautjes voor ons gekocht, met als pronkstuk een prachtige lijst van Nepalees houtsnijwerk! Dat hadden we niet verwacht ... Daarna snel naar boven voor onze eindpresentatie. Karki en de decaan hadden beloofd te komen en deden dat nu ook een keer voor de verandering. Wij hielden ons verhaal en vooral om de dingen die wij geleerd hadden werd af en toe hard gelachen. Bijvoorbeeld dat wij geleerd hebben dat er drie koningssteden in de Kathmandu vallei zijn en dat het eten in het Patan ziekenhuis beter is dan in het AMC! Na ons praatje hielden Shanta en de dean nog een praatje, erg aardig. Wij boden onze manual aan Shanta aan. Daarna van iedereen afscheid nemen en nog even naar de kamer van Karki om alle presentaties op de computer van Sushila te zetten. Zij zou ze nog een keer voor de verpleging uitprinten.



Het liep al tegen drieen en Krishna had honger. Zij nam dus iets te eten in het restaurant, ik kocht een broodje en iets te drinken. Ik had ook nog een cadeautje van Yesha gekregen, dus nog even langs de IC om haar te bedanken. Ze bleek op de emergency te staan, dus nog even daarheen om haar te bedanken. Daarna voor het laatst van het ziekenhuis naar het hotel. Dat viel nog niet mee, want de hele stad stond vast en de chauffeur nam de verkeerde afslag. Nou ja, we kwamen er in ieder geval. We hadden onze taxi om 17.00 uur besteld, dus we hadden nog een half uur om iets te doen. Ik haalde alvast mijn computer tevoorschijn, toen er iemand aanklopte. De manager, die ons vertelde dat we zelf de hotelrekening moesten betalen en dan nog cash ook! Eerst begon ik aan mezelf te twijfelen, had ik niet gezien dat ze American Express accepteerden? Maar ik had gelijk, op de website van het hotel staat gewoon dat ze American Express accepteren. Nu werd ik een beetje giftig. Ik liep naar de manager terug en zei hem recht voor zijn raap dat ze wel American Express moeten accepteren, omdat het op hun website staat. Daar had hij geen antwoord op. Ik zei dat ik dr. Karki in ieder geval over deze gang van zaken zou berichten. ‘Doe maar,’ zei hij, maar ik denk dat hij er niet zo gemakkelijk vanaf komt ... Ik heb Karki een mailtje gestuurd met een copie naar Marcus.
Even snel wat kleren en toiletspullen in mijn rugzak gepropt en op naar Nagarkot! Het is wel een hele klus om hier te komen... de omgeving is prachtig, maar de weg is van slechte kwaliteit en soms zelfs onverhard met kuilen. Om vijf uur zaten we natuurlijk vast in de dagelijkse avondspits in Patan, dus we waren pas om 19.30 uur hier. Wat een weelde! Het doet echt denken aan een kruising tussen een ouderwets skiresort en een tropisch vijfsterrenhotel ... De kamers zijn veel groter, er is een fohn in de badkamer en we hebben zelfs een balkon dat uitkijkt op het oosten! En dat voor 35 dollar pp!


Vanavond hebben we hier in het restaurant gegeten, heerlijk! We zaten pas om half negen aan tafel en we waren de enigen in de eetzaal! Ze liepen wel met zes obers om ons heen te ijsberen om te kijken of wij wel aten en of wij het wel lekker vonden. Of we zijn hier geweldige VIPs, of we zijn de enige gasten, of allebei. Krishna wilde wijn bij het eten en ik nam maar weer een Everest beer, heerlijk! Na het eten waren we allebei rozig. Het ziet ernaar uit dat het morgen mooi weer wordt, want het was vanavond licht bewolkt en je kon zelfs Jupiter zien! We gaan het zien, we hebben ons om half zes laten wekken. Ik heb het blog nu in een wordfile gezet, want ik heb hier geen internetbereik. Morgen misschien.



1 opmerking: