maandag 13 september 2010

Maandag

Vandaag een beetje een rommelige dag. We waren vroeg opgestaan, maar hadden aan het ontbijt lang gekletst. Uiteindelijk was het 8 uur toen we naar het ziekenhuis reden. Ik ging in de kamer van Karki zitten en net als vorige week was daar een bijeenkomst van internisten. Het is niet echt een rapport, meer een soort gezellig bij elkaar zitten kletsen, krijg ik de indruk. Dr. Raj Sharma ging op een gegeven moment in het Engels vertellen dat translocatie niet de enige oorzaak is van spontane bacteriële peritonitis, maar dat er ook sprake kan zijn van een bepaald soort glutaminase, waardoor ammoniak gevormd wordt, dat dan ook weer toxisch is voor de hersenen. Ik kon me herinneren dat glutamaat inderdaad een excitatoir aminozuur is, dat onder ischemische omstandigheden hersenschade kan veroorzaken. Ik vertelde hem dat wij bij IC patiënten soms juist glutamine suppleren en zocht een artikeltje voor hem op, daar was hij erg blij mee. Verder was er een assistent die aan mij vroeg of hij niet een fellowship maag-darm-leverziekten in het AMC zou kunnen doen. Ik heb gezegd dat ik het aan Paul Fockens zou vragen.

We gingen dus pas laat visite lopen, om een uur of tien. Nu gelukkig wel bij de hemodialysepatiënt begonnen. De man op bed 1 was inmiddels beademd geraakt, maar had een slechte saturatie: 90% bij een inspiratoire zuurstoffractie van 80%). De foto liet een duidelijk links-rechts verschil zien, dus wij legden uit dat je zo'n patiënt op de goede long moet neerleggen en dat je betere druk/volume verhoudingen krijgt met drukgestuurde beademing. Krishna deed nog even uitgebreid bronchiaal toilet en voilà: de saturatie ging van 90 naar 100% met lagere drukken en een lagere inspiratoire zuurstoffractie (50%). Iedereen onder de indruk, dat was wel leuk.
Een nieuwe opsteker was dat de verpleegkundigen op de step down nu zelf de alarmgrenzen gingen verzetten. Het was er dan ook heel erg rustig, heerlijk! Ook fijn dat mijn favoriete schoonmaker de wasbak weer eens kwam schoonmaken!





Toen we eindelijk klaar waren met de visite, was het al tien over een, dus snel naar boven voor mijn praatje over sepsis. De meeste dokters waren alweer iets anders aan het doen, alleen Kalpana was er. Gelukkig wel veel verpleegkundigen. Het praatje dat ik gemaakt had, bleek veel te simplistisch (!) want er werden allerlei aanvullende vragen gesteld, zoals 'hoe werken steroiden?', mag je die in een keer stoppen of moet je ze afbouwen?' en 'waarom werkt pressure control beter dan volume control?'.  Ik heb er nog maar twee praatjes achteraan gegeven, daardoor werd het wel een beetje rommelig, maar heb ik wel alle vragen beantwoord. Ik zal de les over sepsis nog wel even aanpassen. We waren pas tegen half drie klaar. Weer gegeten in het ziekenhuisrestaurant, Krishna had samosa's en ik natuurlijk weer chow mein, heerlijk! Als ze mij zien weten ze het al, haha ...

Vanavond zijn we naar Pashupatinath geweest, de plaats waar de Hindoes hun lijken verbranden. Het was heel indrukwekkend. Toen we aankwamen, werd er net een overledene opgebaard. Bijzonder om te zien hoe dat gaat, maar het doet wel heel natuurlijk aan en er heerst een respectvolle sfeer (afgezien van de familieleden die toch gewoon lopen te bellen, dat doen wij dan weer niet ...) Er was ook een mooie Hindoe ceremonie met blazers, percussie en betoverend gezang. Een prachtige sfeer, we zijn blij dat we er geweest zijn. We hadden eigenlijk het plan om morgen naar Nagarkot te gaan en daar een nachtje te blijven slapen, maar het is daar woensdag juist slecht weer, dus daar zien we toch maar van af. Jammer dat we het niet eerder hebben bedacht ...

3 opmerkingen:

  1. Krishna, hopelijk ben je straks weer opgeknapt om mee te gaan. Geweldig om de theorie meteen in de praktijk te kunnen laten zien daarmee kun je mensen beter overtuigen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hi Louise,
    Panadol doet wonderen en was ik snel opgeknapt om mee te kunnen gaan. Het was spitsuur toen wij er naar toe gingen. We hebben er langer dan een uur over gedaan met de taxi voor wij er waren.D e terugweg ging sneller.De crematies zijn byzonder om te zien. Ik heb bewondering voor de mannen die dit werk doen. Het duurt lang voordat het lijk helemaal verbrand is. Ze doen regelmatig een soort stro en kruiden op het vuur. Hierdoor heb je geen onaangename reuk in de lucht.
    We zijn verder op de muziek die wij hoorden afgelopen. Er was livemuziek met muzikanten, zanger en al. De tablaspeler was grandioos, daarbij waren er drie mannen in gewaden die waarschijnlijk alleen door Brahmanen gedragen wordt. Zij deden vuuroffers en allerlei gebaren met veren in gelijke tred. Later bliezen zij op schelphoorns, het galmde heel mooi in de open lucht. Dit was tijdens het vallen van de schemer en langs de rivier zijn nederzettingen, Ghats genaamd, waar ook wassingen plaatsvinden.
    Nu heb ik de tip van AC gekregen om mijn tekst in word op te slaan, ik heb namelijk al een paar keer gereageerd, maar omdat de stroom ook nog regelmatig uitvalt en de internetverbinding gek doet, was ik alles weer eens een keer kwijt. Snik! Hopelijk lukt het nu beter.
    Nu het einde van ons avontuur nadert, begin ik te geloven dat onze inzet beloond wordt. Er wordt beter gereageerd op de alarmen, zowel op de IC als op de stepdown ward. Vooral door degenen die op de presentaties zijn geweest. Ze proberen ook de storingen op te heffen.
    Deze week heb ik mij samen met de collegae geworpen op het bijhouden van de IC lijst, want de stapel van diverse lijsten die zij invullen is een papierfabriek, waar ik niet wijs uit word en het kost veel tijd om alles na te lopen.
    Wisselligging wordt goed gedaan, maar mobiliseren uit bed niet echt. Vorige week aan bed van alles verteld hierover, belang ervan enzovoorts. Deze week zijn er al twee patienten naast bed gezet. Joepie!! Jammer dat er maar één stoel is. Maar goed liever één dan helemaal geen één.
    Groetjes aan iedereen, Krishna

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Krishna vergeet helemaal te vertellen hoe stoer wij waren gisteravond. De tempels liggen namelijk een paar honderd meter van de weg af en je wordt er wel met de taxi naar toe gebracht, maar op de terugweg stond er geen een taxi meer! Dus wij in het donker op die onverharde weg met gaten naar de grote weg toe geklungeld, intussen allerlei motoren, bussen en andere weggebruikers ontwijkend. Dat ging gelukkig goed en ik was helemaal niet bang, haha! Krishna is namelijk nooit bang. Zij doet namelijk schietgebedjes naar ongeveer twintig verschillende goden. Nou ja, ik ga nu maar weer even de blog van vandaag bijwerken. Doei! AC

    BeantwoordenVerwijderen