Dinsdag

Vanochtend hadden we met Liesbeth en Dana afgesproken om samen naar het Patan Hospital te gaan. Krishna ging naar de IC en wij gingen naar de derde etage, waar we op de trap dr. Kayastha tegenkwamen. Hij wilde hen meteen de internal ward laten zien, dus vooruit dan maar. Ik had zelf de overdrachtsruimte ook nog nooit gezien. Daarna weer naar boven, waar we op de gang dr. Karki tegenkwamen. Liesbeth en Dana maar meteen even voorgesteld. Karki blij, hij liep meteen met ons terug naar zijn kamer en bood ons koffie aan. Hij wilde alles weten van hun researchproject in Chittagong en vertelde dat er hier in Patan ook een groot typhus onderzoeksproject loopt. Dat wist ik ook helemaal niet! Ik liet Lies en Dana de bibliotheek zien en daarna gingen we met Karki naar beneden, waar hij ons voorstelde aan Amit Arjyal, een PhD student uit Oxford, die hier werkt aan het grootste typhusonderzoek ter wereld. Je weet niet wat je ziet! De patienten worden zelfs met GPS gevolgd om op die manier een kaart te maken met 'hot spots' waar zich de grootste concentraties typhus bevinden! We hebben ook het baclab gezien, ziet er mooi uit, compleet met bactec apparaten en een paar enorme -80 vriezers! Liesbeth en Dana keken hun ogen uit, de outillage is hier veel beter dan in Chittagong!

Intussen had Krishna op de unit privéles ritmestoornissen en monitoring gegeven aan een aantal IC-verpleegkundigen. Verder had zij de ICU charting opnieuw met hen doorgenomen. Het gaat voor een groot deel goed, behalve de neurologische controles, die doen ze eigenlijk helemaal niet. Ze hebben wel een maat voor pupilgroottes, maar die gebruiken ze niet of nauwelijks. Krishna heeft ze allemaal uitgeknipt en achter het bed geplakt, nu maar hopen dat het wel gaat lukken. Verder heeft Krishna weer gezorgd dat er patiënten uit bed gehaald werden en heeft ze erop toegezien dat de verpleegkundigen zelf de alarmen gingen nalopen.

Ik kwam om 10.30 uur terug op de IC. Raju had vandaag een trainingsdag en de assistenten wilden niet met mij alleen visite lopen. Er waren trouwens niet veel instabiele patiënten en de man op bed 1 was nog steeds goed. Liesbeth en Dana een kleine rondleiding gegeven op de IC en de step down. Omdat de visite pas na enen zou plaatsvinden, ging ik nog maar even door met mijn rondleiding: naar de NICU/PICU en de medical school. Lies en Dana keken hun ogen uit. Het was inmiddels tegen twaalven, dus ik zette hen in het restaurant neer om iets te eten en ging zelf nog even mijn praatje over hemodynamiek voorbereiden.

Het praatje was wel leuk, vond ik zelf, en het feit dat er maar twee artsen waren werd ruimschoots vergoed door de aanwezigheid van zeven verpleegkundigen. Na de les gingen we naar de nursing director, die we een verlanglijstje zouden overhandigen. Zij vroeg of we al bij de medisch directeur waren geweest, en toen we zeiden van niet, liep ze direct met ons mee. Aan de medisch directeur, Paras Acharya, uitgelegd dat de hygiene eigenlijk in het hele ziekenhuis verbeterd moet worden en dat er vooral commitment en draagvlak bij de medische staf en het management moet zijn. Zijn reactie was eigenlijk een beetje teleurstellend. Hij zei dat het dragen van korte mouwen in de winter niet ging werken vanwege de kou (!), met andere woorden het systeem gaat niet veranderen. Ook zei hij dat wij niet de enige groep zijn die hier komt lesgeven, er komen ook nog mensen uit Palo Alto, San Francisco en Oxford. Oké, misschien moeten we het dan toch anders aanpakken ... Dat gesprek was eigenlijk een beetje een desillusie. Wat we wel voor elkaar hebben gekregen is dat we donderdag onze test mogen houden en aansluitend ons certificaat mogen uitdelen, dat is tenminste iets!



Eerst nog even gegeten in het restaurant (chow mein natuurlijk, haha), daarna weer terug naar de IC. Shanta had late dienst en omdat zij laatst gevraagd had wat het verschil is tussen drukgestuurd en volumegestuurd beademen, haalde ik de beademingsles nog maar even tevoorschijn. Krishna ging intussen ECG les geven aan Nirmala op de step down. Later kwam Rinu er ook nog bij. Ze kwamen helemaal los en vertelden ons wat hun problemen zijn: ze hebben vaak moeite om een dokter te bereiken, die komt vaak pas na twintig minuten of soms helemaal niet. Verder zijn de arbeidsomstandigheden slecht: een kapotte trolley wordt niet gemaakt, er is geen handalcohol, ze hebben geen goede stoelen en geen aparte ruimte om te eten, het komfoortje waarop ze moeten koken staat onder de afvoerbuis van de daarboven gelegen WC die af en toe lekt, brrr! Nou ja, nu begrijpen we dat de verpleging van de step down soms niet zo gemotiveerd is ... We hebben beloofd te kijken wat we eraan kunnen doen.



Nou ja, zoals je begrijpt waren we niet in een topstemming toen we naar het hotel terugreden. Voor het eerst hebben we daarom maar een biertje genomen op een van de koloniale zitjes. Everest beer, heerlijk! Daarna voelden we ons een stuk beter, haha!