Vrijdag

Vanochtend hadden we om 9.00 uur een afspraak met de nursing director. Tja, afspraken zijn hier moeilijk, want Nepali zijn steevast een kwartier tot een half uur te laat, maar zelf kan je het natuurlijk niet maken om te laat te komen. Dus zaten we daar weer een half uur over koetjes en kalfjes te kletsen met de adjunct-directeur. Toen de nursing director eindelijk kwam, zei ze dat we op een later moment terug moesten komen. Ik heb wel gezegd dat we met haar wilden afspreken dat de verpleging van de step down ook naar de lessen moet komen en dat er voor gezorgd moet worden dat er bij de visite op de step down zeep, een handdoek en desinfectans op de trolley wordt meegenomen. Ik hoop dat dat gaat lukken.

Bij de medische visite bleken er gisteravond twee patiënten te zijn overleden. Obductie wordt hier niet gedaan vanwege het geloof, maar die patiënten worden ook niet meer nabesproken. Patiënt, status en IC lijst zijn weg, dus je komt er nooit meer achter wat er precies is gebeurd. Volgens mij moeten ze ook een nabespreking invoeren ... Raju stond er wel voor open, maar het is de vraag wanneer daar tijd voor is.

Na de IC visite werden wij door de nursing director gebeld. Ze stond wel voor ons open en ging regelen dat er zondag tien verpleegkundigen van interne, chirurgie en step down komen voor Krishna's les over monitoring, dus dat is mooi! Maandag gaan we dan de les over hygiëne herhalen voor dezelfde groep. De late dienst komt een uur eerder, zodat wij om 12.00 uur kunnen lesgeven. Ik hoop dat dat gaat lukken!

Toen we visite liepen op de step down bleek onze vriend van bed 1 weg met een 'lama'. Dat is niet het dier, maar 'left against medical advice'. Ze zijn hier net zo goed in afkortingen als wij! Dat zal dus wel betekenen dat onze vriend niet meer onder ons is, want het ging niet zo goed met hem. Jammer dat we geen afscheid meer hebben kunnen nemen. Onze vriend van bed 5 was weliswaar iets beter, maar heeft toch een slechte prognose, dus er werd besloten hem naar de afdeling over te plaatsen. Terecht, alleen jammer dat ze zijn vrouw net naar de stad hadden gestuurd om een SpO2 probe te kopen! Sommige dingen zijn hier echt onbegrijpelijk ...

Krishna was weer eens goed bezig met 'alarm killen' op de step down. Nu was er zowaar een geïnteresseerde verpleegkundige, dus Krishna heeft haar meteen bedside teaching gegeven. Toen ze het zelf kon, stonden wij te juichen en zij te glimmen, ontzettend leuk!

Ik ging nu maar eens op tijd naar het auditorium voor mijn les over beademing. Gelukkig maar, want ik had alweer ruzie met mijn dia's, die steeds met een zwarte achtergrond opkwamen. En omdat er op de computer in het auditorium alleen een powerpoint-view programma zit, kun je niks wijzigen. Gelukkig was Sushila (de secretaresse van dr. Karki) weer eens een redster in de nood. Ik mocht op haar computer mijn dia's aanpassen en toen ging het gelukkig wel goed, pfff. Marcus vindt Sushila een soort Mary-Anne en daar heeft hij helemaal gelijk in!

De les was leuk, er waren drie dokters en zeven verpleegkundigen, waaronder die van de medium care! We hebben haar natuurlijk weer uitgebreid geprezen en bedankt voor haar aanwezigheid. Ik geloof dat men de les wel leuk vond, de verpleging deed in ieder geval actief mee en toen ik vertelde dat we in Nederland vaak dikke mensen hebben die je rechtop moet zetten, omdat anders hun diafragma onder hun kin zit, moesten ze heel hard lachen. Morgen is het een vrije dag, dus geen les. Wij moeten nog even bedenken waar we naartoe gaan. Als het maar niet zo hard regent als vandaag, want dan blijf ik liever thuis ..
.

De bedden zijn hier erg laag, we zijn zelf niet groot maar moeten toch erg wennen,vooral bij de acute opnames. De ruimte om het bed heen is erg krap, als je niet oppast zit je voortdurend in elkaars nek te hijgen. Het is een belevenis om te zien dat de was van de familie over de balustrade in het ziekenhuis aan het wapperen is. Familie slaapt in het ziekenhuis in de gang of ergens in een hoekje. Ze zijn erg betrokken, ze doen alles voor hun naaste. Ze wassen de patient,ze ruimen poep en pies op, ze koken en brengen eten en geven de patiënt te eten. Kinderen blijven bij hun ouders in het ziekenhuis om voor ze te zorgen in plaats van naar school te gaan.Vrouwen blijven bij hun man dag en nacht en kinderen zijn alleen thuis. Zo sprak ik een mevrouw die kinderen van 5,7 en 12 jaar alleen thuis heeft achtergelaten, geen familielid dat op ze let. Zo zijn erg nog meer hartverscheurende gevallen waar je niet lang bij stil moet blijven staan, maar die toch heel wat bij ons teweeg brengen. Een van de belangrijkste gezondheidsproblemen is alcoholmisbruik. De mensen maken thuis gedestilleerd van graan en melasse, dat op natuurlijke wijze wordt gefermenteerd. Het percentage van het eerste destillaat kan oplopen tot 60%, en latere destillaten bedragen ook zeker 20%. Van dit gedestilleerd drinken ze glazen van 250 ml, zelfs vrouwen!! Je ziet dan ook veel mensen met een leverprobleem met alle gevolgen van dien ...