Daarom vandaag het verslag van gisteren:
Woensdag is eigenlijk onze vrije dag, maar ik wilde met Rajan werken, dus ik ging toch naar het ziekenhuis. Ik was vannacht nog bezig geweest met een les over ICU charting, dus ik was een beetje laat. Krishna was in het hotel gebleven, we zouden iets leuks gaan doen als ik terug was.
Ik had nog maar net mijn tas neergezet, of er begon iemand te roepen dat er een autodetubatie was. Inderdaad had de mevrouw op bed 3 haar tube bijna in haar hand. Ze bleek enorm vol te zitten, was onrustig en angstig, greep mijn hand stevig vast. Uitgebreid bronchiaal toilet gedaan met de verpleging, toen ging het gelukkig veel beter, pfff!
Even later bleek ik ruim op tijd te zijn voor de visite. Raju vroeg of ik wilde meelopen, dus dat deed ik dan maar. Weer een paar moeilijke gevallen: twee patiënten met een meningitis die nergens meer op reageren, maar nog wel een pupilreflex hebben, tja ... Bedside teaching gegeven over beademing, het komt nu gelukkig allemaal wel aan. Laten zien dat je met pressure control hetzelfde volume kunt bereiken met een lagere druk, dat was wel mooi!
Daarna weer naar de step down. Het was weer eens het alarmfestival, om moedeloos van te worden. Ik heb alle leads vastgeplakt en alle grenzen verzet en toen werd het stil ... Gelukkig waren er nu twee verpleegkundigen die het wilden leren, dat is tenminste iets! Op bed 3 lag een man met een dubbelzijdige pneumonie en een CPAP masker, dat is hier ook een uitdaging, want meestal is de zak onderaan het systeem leeg en dan werkt het natuurlijk niet. Bij deze patiënt was dat nou eens niet het geval, maar ze gebruiken verkeerde kapjes, die enorme lekkage langs de neus geven ... dan heeft het natuurlijk weinig zin. De man op bed 3 was eigenlijk aan beademing toe, maar hij en zijn familie wilden niet, tja dan houdt hier alles op ...
Bij de familie van onze vriend op bed 5 (hij is er nog) is de roepie inmiddels gevallen: ze staan er met zijn allen om heen, inclusief zijn 3 kinderen, die in leeftijd variëren van 3 tot 12. Aandoenlijk om te zien. De oudste begrijpt het allemaal goed en stond erbij te huilen, heel erg allemaal ...
Na de visite met Rajan gewerkt aan de presentatie over de man die vorige week dood ging. Ik vind de presentatie wel mooi geworden, ik hoop dat de staf dat ook vindt. Inmiddels was Krishna toch gekomen. Ik had haar gebeld en zij wilde er toch eigenlijk ook bij zijn. Om een uur of drie waren we klaar. Chow min gegeten in het ziekenhuisrestaurant, heerlijk! Daarna terug naar het hotel. De taxichauffeur wacht op ons en brengt ons naar Kathmandu Durbar Square. Krishna komt voor de gelegenheid weer uit India, haha.
We komen op een heel grote markt, waar weer van alles wordt verkocht. Ik ga voor peper- en zoutvaatjes en koop terloops nog een heel aantal dingen. Ook een man met een viooltje kan ik niet weerstaan. Uiteindelijk loopt er nog een vriendelijke Brahmaan met ons mee, die ons van alles uitlegt over de tempels en ons meeneemt naar het huis van de Kumari, de levende godin. Dat is een klein meisje dat wordt uitgezocht op haar volmaakte uiterlijk en haar onverschrokkenheid. Ze mag godin zijn tot aan haar puberteit. We kijken onze ogen uit en maken veel foto’s. Langzamerhand begint het donker te worden en nemen we weer een taxi terug naar het hotel. Het was een leuke en vruchtbare dag ...
Ha fijn, weer een verslag. Jullie zijn erg bezig met een cultuurverandering. Dat is vast een langetermijnproject. Spelen kasteverschillen ook een rol binnen het ziekenhuis?
BeantwoordenVerwijderenHet doet ook denken aan Nederland 50 a 100 jaar geleden: een grote afstand tussen arts en verpleging. Heel interessant. Wat vreemd van dat jonge meisje, de levende godin. Ik wist van haar bestaan, maar jullie hebben haar dus in echt gezien?
Fascinerend.
Ja, ik hoop dat Karki zich voor de verandering gaat inzetten (kun je op twee manieren lezen, haha). Hij heeft mij vandaag op zijn skype toegevoegd, zodat we over moeilijke patiënten kunnen praten! Ik heb hem ook de site van iMD-soft gegeven, want hij wil ook PDMS gaan opstarten!
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat de kasteverschillen binnen het ziekenhuis zeker een rol spelen. Officieel is het kastesysteem hier afgeschaft, maar de mensen weten natuurlijk precies wie een Brahmaan is en wie niet ... Karki is bv een Brahmaan en die gids die we in Kathmandu hadden ook. Dat kun je zien aan een touwtje dat ze onder hun kleren dragen.
Ik las in de Kathmandu Post (die je overigens ook online kunt lezen) dat er een 13-jarig Dalit meisje zwanger was geworden van een 18 jarige Brahmaanse jongen op dezelfde school. Hij had beloofd met haar te trouwen ... dus niet. De familie bood haar 25000 Rs voor een abortus, maar zij kreeg het kind toch gewoon en hij is nu spoorloos ... dat is Nepal. Aan de andere kant is familie hier alles, ze blijven elkaar letterlijk trouw tot de dood ... dat is prachtig om te zien.
Nee, we hebben de kumari jammergenoeg niet gezien, de gids had het wel gevraagd. Je kon haar gisteren geloof ik wel live zien omdat het een feestdag was, dan wordt ze door de stad gereden, maar daar konden wij niet bij zijn jammergenoeg. Het is natuurlijk wel een beetje een circus, en dat is het hier normaal toch al, dus van mij hoeft het niet echt.
Liefs!
AC xxx