Marcus en de Rough Guide zeiden dat je Bakhtapur niet moest missen. De stad is gebouwd in de 9e eeuw en heeft zoveel mooie oude tempels dat zij door de UNESCO tot werelderfgoed is verklaard. Ook is de film 'Little Buddha' er opgenomen (wist ik allemaal niet). Krishna heeft weer eens mazzel met haar uiterlijk en haar Hindi. Ze hoefde maar 50 Rps te betalen en ik 750! Het is niet eerlijk!! Voor vandaag was ze dus Indiase. Vele malen gehoord:'Je lijkt wel Nepalese,' en zij dacht:'Mijn body mass index is wel twee keer zoveel als die van jullie, hahaha!'
We kijken onze ogen uit: het koninklijk paleis met de gouden poort, de Batsala Durga en de Taleju klok. Het is wel verschrikkelijk toeristisch, er lopen voortdurend 'studenten' achter je aan die voor gids willen spelen. Maar wij waren zo stoer om die vanaf het begin te weigeren. Een jongen is wel heel persistent, vertelt dat hij kunst en geschiedenis studeert en wil ons zijn schilderschool laten zien. Dat vinden we dan wel weer leuk. Deze school blijkt veel professioneler dan de school die we in Patan hebben bezocht. Van de leraar, Bishnuram Dahal, krijgen we een uitgebreide uitleg over de 3 basisvormen boeddhistische schilderijen die in deze school geproduceerd worden: de mandala, het leven van de Buddha en het levenswiel. Hij laat ons meerdere prachtige schilderijen zien, onder andere de mandala van de Dalai Lama en een gouden schilderij van het leven van de Buddha. Dat laatste vind ik echt prachtig, maar het kost jammergenoeg 90.000 Rps (900 euro). Krishna koopt een prachtige kleine mandala en ik red me eruit door te zeggen dat ik het nu heb gezien en dat het boeddhisme toch juist predikt dat je je niet moet hechten aan aardse zaken, haha. Daar hebben ze niet van terug en wij gaan opgelucht naar buiten.
In een van de straatjes waar we doorheen lopen zien we een muziekwinkel en op zoek naar instrumenten voor Theresia kopen Krishna en ik allebei een madal, een authentieke Nepalese drum. Ik krijg er nog even gratis les bij, haha! Misschien hadden we niet direct iets moeten kopen, want op straat worden we nu ineens omringd door een enorme menigte mensen die ons allemaal van alles willen verkopen: fluiten, portemonnees, hoedjes, kettingen, lepels en vorken, you name it ... We doen erg ons best om het allemaal te weigeren, maar ze zijn wel erg persistent. Er komen nu ook een paar jongetjes tussen de 10 en de 13, die zeggen dat ze geen geld willen, maar dat ze graag een boek willen kopen. Ik heb die smoes nog niet eerder gehoord, dus die vind ik wel leuk. Het blijkt om een woordenboek Engels-Nepali te gaan. Nou ja, ik ben hier tenslotte voor het onderwijs, dus ik laat me ertoe verleiden. Ik laat die jongetjes nog wel even beloven dat ze het boek niet zullen verkopen en dat ze voor een lang leven voor mij zullen bidden en dat zweren ze plechtig, waarbij ze in hun adamsappel knijpen, dat schijnt hier zo te horen. Gelukkig had de man in die winkel maar twee boeken, anders was er vast geen eind aan gekomen, haha.
AC is vandaag een zeer geliefde suikertante. Elke keer trekt ze haar portemonnee open, want ze vindt het zielig om zomaar een foto van de kinderen te nemen. Ze heeft vandaag in ieder geval een goed karma opgebouwd. Krishna probeerde de kinderen nog zoet te houden met snoepjes uit haar tas, die ze uit elk vakje toverde, maar die waren er ook binnen no time doorheen. We hadden geen rust, uit alle hoeken en gaten kwamen ze met horden op ons af. Wat een watjes zijn wij, wij kunnen ook nooit weigeren! Krishna was nogal lang bezig in een winkel met CD's en intussen raakte ik aan de praat met een aantal vrouwelijke verkopers. Ze weten hier wel hoe ze je moeten verleiden, ze zetten hun liefste glimlach op en spreken je notabene in het Nederlands aan:'Kijken, kijken, niet kopen!' Ik lach me slap. Een van die vrouwen is echt een schoonheid. Ze heet Debaki en loopt met een schattig kindje op haar rug, Purnima (dat betekent 'maan', prachtig!). Door al dat gepraat raken die mensen er wel van bewust dat je niet alles kunt blijven kopen en worden we echt een soort vrienden. Als het gaat regenen vluchten wij snel het Palace Restaurant in, waar we een mooi uitzicht hebben op Durbar Square. Eindelijk rust!
Na de lunch proberen we het koninklijk paleis te bekijken, maar alleen hindoes mogen naar binnen. De bewaker gelooft niet dat Krishna Hindoe is, ook niet als ik haar naam zeg, maar uiteindelijk mag ze toch naar binnen. Ze probeert nog een foto te nemen, wat ten strengste verboden is, en gelukkig hoef ik haar niet op borgtocht vrij te krijgen uit de Nepalese gevangenis, haha! Terug op het plein, worden we meteen weer opgewacht door onze nieuwe vrienden. We lopen nog een rondje langs de Pashupati Mandir met zijn erotische houtsnijwerk, de prachtige Nyatapola met zijn vijf daken, en over de lokale markt, die we toevallig ontdekken op de vlucht voor onze vrienden, haha! Dan krijgen we er een beetje genoeg van en lopen we terug naar de uitgang. Maar nu schijnt de ondergaande zon net zo mooi op de tempels, dus we besluiten toch nog een terrasje te pakken. Krishna neemt tonic en ik waag me nu toch maar eens aan de bijzonder aantrekkelijk uitziende lassi (geen hond en ook geen toverrijst, maar een soort milkshake, waar Krishna altijd bijzonder verlekkerd van kan genieten). Hij is inderdaad heerlijk, als mijn Delhi belly het nu maar houdt, haha! Nog een paar foto's en dan gaan we echt terug naar Patan. Het is inmiddels donker en we missen bij het terugvinden van het hotel net de laatste afslag. AC wordt ongeduldig en wil graag een lokale taxi nemen, maar Krishna zegt dat we rustig moeten afwachten en zoals gewoonlijk heeft ze natuurlijk weer gelijk, pffff! We beëindigen de dag met de voor mij inmiddels traditionele chicken noodle soup ('Je wordt zelf bijna een kip', zegt Krishna), maar dat is het enige dat mijn Delhi belly kan verdragen. Krishna neemt Chapati, een soort roti met kerriegroente, want zij heeft een veel sterkere maag dan ik, haha. Ik hoop dat we binnenkort nou eindelijk eens de lokale flora bij ons dragen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten