Zaterdag

Vanochtend hebben we uitgeslapen, dus we kwamen pas tegen half tien beneden voor het ontbijt. En wie zaten daar tot onze verbazing? Liesbeth, Ivar en Dana uit het AMC!!! 'Wat doen jullie hier?' werd van beide kanten geroepen. Zij zijn in Bangladesh voor een tuberculoseproject, maar vanwege de Ramadan konden ze daar niks doen, dus kwamen ze maar een weekje vakantie vieren hier in Nepal. Arjen had voor hen dit hotel geregeld, dus zo toevallig was het nou ook weer niet. Gezellig om weer eens met andere AMCers te praten, niet dat Krishna en ik al uitgepraat zijn hoor, haha! Liesbeth houdt ook een blog bij: http://www.liesinbangla.blogspot.com/, dus als jullie willen, kunnen jullie die blog ook nog volgen, haha! Zij blijven 3 maanden in Bangladesh, tot eind november dus.

Toen we eindelijk uitgekletst waren, was het al half twaalf. Krishna en ik gingen onze kaarten schrijven op de zitjes die door mij tot 'koloniale stoeltjes' omgedoopt zijn. De mensen van het hotel hadden ons aangeraden om naar Boudha te gaan en in de Rough Guide is dat ook een highlight. In de grote stupa die daar staat, zouden relikwieën en gebruiksvoorwerpen van de Boeddha moeten liggen en daarom is het voor boeddhisten een van de belangrijkste bedevaartsplaatsen ter wereld. De stupa is een van de grootste ter wereld, maar het is ook het belangrijkste Tibetaans boeddhistische monument buiten Tibet. Sinds 1959 is Boudha het mekka van Tibetaanse vluchtelingen in Nepal. Als je er komt weet je niet wat je ziet. De stupa is enorm en er lopen honderden pelgrims omheen, waaronder veel Tibetaanse monniken en nonnen en ook heel veel gewone Tibetanen. De Tibetaanse vrouwen kun je herkennen aan het gestreepte schortje dat ze dragen.

Het is hier veel minder toeristisch dan bij andere toeristische trekpleisters. Er lopen tenminste niet meteen tweehonderd verkopers achter je aan. De sfeer is sereen, ze draaien zangerige Tibetaanse mantra's en je wordt door de meeste mensen heel vriendelijk bejegend. Er was een oud Tibetaans vrouwtje dat mij een plaats naast haar op een stoepje aanbood. Ze wilde ook best voor mij de Tibetaanse mantra zingen, prachtig!

Daarna gingen we een boeddhistisch klooster in, waar we meteen allerlei lekkers (prasaad, geofferde lekkernij) aangeboden kregen. De betreffende Tibetaanse monnik gaf me ook maar meteen zijn kaartje. We kregen van hem ook een oranje touwtje om onze nek, brengt geluk, zei hij. Ik kreeg ook nog een appel van hem:'heavenly food,' zei hij, hij smaakte inderdaad hemels ...

Je hebt hier natuurlijk ook de obligate zielige jongetjes en holy men en bij de ingang van de stupa staat een monnik met een bak om geld in te deponeren.

Maar het ergste heb ik in deze stad meegemaakt: ik stond te wachten op Krishna, die CD's wilde kopen, toen er een vrouw met een kind op me af kwam. Nee, ze wilde geen geld, maar ze had wel een zielig verhaal: ze had twee kinderen, geen werk en haar man zat in India. Of ik misschien melk voor haar kinderen wilde kopen. Nou vooruit, al bleek het winkeltje waar ze naar toe wilde wel een paar honderd meter verderop te liggen. Ik kreeg er al een beetje een naar gevoel bij, dat nog erger werd, toen ze niet alleen de melk, maar ook nog een groot pak rijst, een tweeliterfles olie, een pak suiker en nog een pak melk bestelde. Totaal 2600 Rs, oftewel 26 euro (!) rekende de verkoper mij voor. 'Hoe kan dat nou?' zei ik, 'zo duur is het in Nederland niet eens.' Nu begreep ik pas dat ik werd opgelicht en ik rende snel weg. Ik had het nu helemaal gehad met alle zielige jongetjes ... Samen met Krishna nog een rondje om de stupa gelopen en op een bankje gaan zitten. Tot mijn grote vreugde bleek het oude vrouwtje van het stoepje daar ook te zitten, Dhoma heette ze. Krishna wilde nog naar de winkel terug, en toen we daar waren kwam ook de bewuste vrouw met het kind voorbij. Dus ik ging hard tegen haar roepen:'You are evil, shame on you in this holy city!' Ze riep een beetje besmuikt sorry en een menigte voorbijgangers (Tibetanen en de holy man) keek haar hoofdschuddend na. Nou ja, dat heb ik dan weer ... Daarna terug naar Patan, met een taxi die eerst ook het dubbele wilde rekenen, maar daar trappen we inmiddels niet meer in ...