Zondag

Niet te geloven dat we hier pas een week zijn, het lijkt wel een maand, zoveel is er gebeurd! Zondag is hier gewoon een werkdag, voor ons dus ook.

Vandaag hadden we weer een goede dag. Eerst visite gelopen op de IC. De jongen van 18 met multipel orgaanfalen bleek te zijn overleden, evenals de man van 77 waarmee we vrijdag druk zijn geweest. Ik ben begonnen een lijstje van overleden patiënten bij te houden om nabesprekingen te kunnen organiseren. Tot mijn grote vreugde hebben ze een opnameboek dat verdacht veel op dat van ons lijkt. Alleen is het veel dikker en begint het op 1.1.2067, haha! Ik heb me op dat boek gestort en de tot nu toe vier overleden patiënten kunnen identificeren.

Vandaag was het rustig, 6 patiënten, waarvan 2 nieuwe. Een jonge jongen met een chronische nierinsufficiëntie en een oudere man met een infarct. Op de step down was het ook rustig, 6 patienten, waarvan 4 nieuwe, een met een urineweginfectie, een met een CVA en twee ontregelde diabeten. Geen echte IC-uitdagingen dus.

Om 11.30 uur kwamen ze ons ophalen om voor de verpleging te komen lesgeven. Het was niet in het auditorium, maar in een speciaal lokaal op de begane grond. Het was wel geweldig georganiseerd, want de adjunct-directrice en de infection control officer waren er allebei bij. Wij wisten niet wat we zagen: klokslag twaalf zaten er wel 20 verpleegkundigen, en dat terwijl het anders zoveel moeite kost om iedereen op tijd ergens te krijgen! Tja, als het opperhoofd er ook bij staat met een presentielijst die ter plekke wordt afgevinkt, dan wil het wel, haha! Krishna deed het heel erg goed en ik geloof dat de toehoorders het ook leuk vonden. Er werd tenminste geklapt na afloop. De les ging over monitoring en we hadden er ook nog een grapje ingezet: als laatste dia hadden we een perfect getunede monitor met het opschrift: That's the way I like it! Dus daar hadden we een fragment van het gelijknamige liedje van KC and the sunshine band onder gezet. Ik geloof dat we er zelf de meeste lol om gehad hebben ...

Na de les gingen we naar boven voor mijn les. Nou dat was andere koek: we zaten al twintig minuten wortel te schieten voordat Raju kwam, en toen kwamen de anderen ook nog eens een voor een binnendruppelen. Ik had Rajan aangesproken op het feit dat zijn witte jas vies was (echt groezelig met vlekken, brrr). Opeens liep hij de zaal uit, dus ik vroeg waar hij heen was. Ze zeiden:'Hij komt zo terug.' Dus ik zei:'O, hij is zeker een schone jas aantrekken.' Iedereen lachen natuurlijk.

Nou ja, uiteindelijk waren er vier dokters en een verpleegkundige, als we onszelf niet meerekenen. Ik had een casus uit het AMC meegenomen en heb aan de hand daarvan besproken hoe je de oxygenatie kunt verbeteren bij iemand met een ernstige eenzijdige pneumonie. Hoop dat het leuk was. Soms weten ze ineens heel veel (is vast blijven hangen van de lessen van Nicole en Elly), maar soms vragen ze ook basale dingen, waarvan ik zou denken dat ze die wel zouden weten. Het is het beste om zoveel mogelijk interactief les te geven, dan kom je er wel achter wat ze wel en niet weten.

Na de les zijn we gaan eten in het restaurantje tegenover het ziekenhuis. Ik voelde me vandaag beter, dus ik had een Nepalese rijsttafel besteld, en Krishna had momo's en roti met gekruide groenten, geen halve maatregel! We lopen steeds uit fase, want als ik moe ben is zij fit en andersom. En nu had zij dus hoofd- en buikpijn, terwijl ik me voor het eerst geweldig voel. Raar hoor.

Het was vandaag prachtig weer, dus ik zat erover te denken om te gaan zwemmen. Ik wilde eerst nog wat internetten, maar we hadden weer eens geen bereik op onze kamer. Vandaar dat ik nu in het 'business center' op de begane grond zit. Foto's uploaden moet dus nog even wachten ...

Je wordt hier wel goed geoefend in de berusting, want er is gewoon helemaal niks aan te doen en het heeft dus ook totaal geen zin om je erover op te winden. Jullie krijgen een heel nieuwe AC terug, haha!